11. Då det leid mot kveld, kom dua til han. Og sjå, ho hadde eit grønt oljeblad i nebbet. Då skjøna Noah at det hadde vorte mindre vatn på jorda.
12. Og han venta endå sju dagar. Så sende han ut dua, og då kom ho ikkje att til han meir.
13. I det året Noah fylte 601 år, den første dagen i den første månaden, hadde vatnet tørka bort frå jorda. Då tok Noah taket av arka og såg ut. Og sjå, jordoverflata hadde tørka opp.
14. Den tjuesjuande dagen i den andre månaden var jorda tørr.
15. Og Gud tala til Noah:
16. «Gå ut av arka, du og kona di og sønene dine og svigerdøtrene dine med deg!
17. Alle dyra som er hos deg, alt som lever, både fugl og fe og alt kryp som det kryr av på jorda, skal du ta med deg. Det skal myldra av dei på jorda, og dei skal vera fruktbare og bli mange.»
18. Så gjekk Noah ut saman med sønene sine og kona si og svigerdøtrene sine.
19. Og alle ville dyr og alt fe og alle fuglar og alt kryp som det kryr av på jorda, art etter art, gjekk ut av arka.
20. Noah bygde eit altar for Herren, og han tok nokre reine dyr og nokre reine fuglar og ofra brennoffer på altaret.
21. Og Herren kjende den gode angen. Då sa Herren i sitt hjarte: «Eg vil aldri meir forbanna jorda for mennesket skuld, sjølv om menneskehjartet vil det vonde frå ungdomen av. Aldri meir vil eg drepa alt som lever, slik eg no har gjort.
22. Så lenge jorda står,skal såtid og innhausting, kulde og hete,sommar og vinter, dag og nattaldri ta slutt.»