5. No skal dei to sønene som du fekk i Egypt før eg kom hit, høyra meg til. Efraim og Manasse skal høyra meg til slik Ruben og Simon gjer.
6. Men dei borna du fekk etter dei, skal vera dine. Dei skal ha namn etter brørne sine i det landet dei skal arva.
7. Då eg kom frå Paddan, døydde Rakel frå meg på reisa. Det var i Kanaan, eit stykke før vi kom til Efrat. Eg gravla henne der på veg til Efrat, det er Betlehem.
8. Så fekk Israel sjå sønene til Josef. «Kven er desse?» spurde han.
9. Josef svara: «Det er sønene mine, som Gud har gjeve meg her.» Då sa Jakob: «Kom til meg med dei, så eg kan velsigna dei!»
10. Israels auge var tyngde av alder, så han kunne mest ikkje sjå. Josef førte dei til han, og far hans kyste dei og slo armane rundt dei.
11. Israel sa til Josef: «Eg trudde ikkje eg skulle få sjå andletet ditt att, men no har Gud endåtil late meg få sjå borna dine!»
12. Så tok Josef dei ned frå fanget hans og bøygde seg med andletet mot jorda.
13. Sidan tok Josef begge to og leidde dei fram til han, Efraim i den høgre handa, til venstre for Israel, og Manasse i den venstre handa, til høgre for Israel.
14. Men Israel strekte ut den høgre handa og la henne på hovudet til Efraim, endå han var yngst, og den venstre la han på hovudet til Manasse. Han kryssa altså armane. Men Manasse var den eldste.
15. Så velsigna han Josef og sa:«Fedrane mine, Abraham og Isak, levde for Guds andlet.Gud har vore min hyrding frå første stund til denne dag,
16. engelen som har løyst meg ut frå alt vondt.Må han velsigna gutane!Gjennom dei skal namnet mitt leva,og namnet til Abraham og Isak, fedrane mine.Måtte dei veksa og bli talrike i landet!»