37. Men han som Gud reiste opp, gjekk ikkje til grunne.
38. Så skal de då vita, brør, at ved han vert det forkynt dykk forlating for syndene. Alt det som de ikkje kunne verta frikjende for ved Moselova,
39. det vert kvar den som trur, frikjend for ved han.
40. Ta dykk i vare, så det ikkje skal koma over dykk, det som er sagt av profetane:
41. Sjå, de som er fulle ¬av vanvørdnad,de skal undra dykk ¬og verta til inkjes.For eit verk gjer eg ¬i dykkar dagar,eit verk som de ikkje ville truom det vart dykk fortalt.
42. Då dei gjekk ut, bad folk dei tala om dette neste sabbat òg.
43. Og då synagogemøtet var slutt, var det mange som fylgde dei, både jødar og heidningar som hadde gått over til jødetrua. Og Paulus og Barnabas tala med dei og la dei på hjarta at dei måtte halda fast ved Guds nåde.
44. Den neste sabbaten strøymde mest heile byen til og ville høyra Guds ord.
45. Men då jødane såg alt dette folket, vart dei oppeggja; dei spotta og la imot det Paulus forkynte.
46. Då tok Paulus og Barnabas til ords og sa beint ut: «Det var naudsynt at Guds ord fyrst vart forkynt for dykk. Men sidan de viser det frå dykk og ikkje held dykk verdige til det evige livet, så vender vi oss til heidningane.
47. For dette er Herrens bod til oss:Eg har gjort deg til eit ljos ¬for folkeslag,så du skal bera frelse ¬til heimsens ende.»