9. Éin får ei serskild trusgåve ved den same Ande, ein annan får den nådegåva å lækja ved den eine og same Ande,
10. og éin får kraft til å gjera mektige gjerningar. Éin får den gåva å tala profetisk, ein annan gåva å prøva ånder, éin får tungetale av ulikt slag, ein annan å tyda tungetalen.
11. Alt dette verkar den eine og same Ande, som deler ut sine gåver til kvar einskild, som han vil.
12. For liksom lekamen er éin, endå han har mange lemer, og alle lemene er ein lekam, endå dei er mange, såleis er det med Kristus òg.
13. For med éin Ande vart vi alle døypte til å vera éin lekam, anten vi er jødar eller grekarar, trælar eller frie; og alle fekk vi éin Ande å drikka.
14. For lekamen er heller ikkje ein lem, men mange.
15. Om foten ville seia: «Fordi eg ikkje er hand, høyrer eg ikkje med til lekamen», så høyrer han like fullt med til lekamen.
16. Og om øyra ville seia: «Fordi eg ikkje er auga, høyrer eg ikkje med til lekamen», så høyrer det like fullt med til lekamen.
17. Dersom heile lekamen var auga, kvar vart det då av høyrsla? Dersom alt var høyrsle, kvar vart det då av luktesansen?
18. Men no har Gud gjeve kvar einskild lem sin plass på lekamen, så som han ville det.
19. Dersom dei alle var éin lem, kvar vart det då av lekamen?
20. Men no er det mange lemer, men berre ein lekam.
21. Auga kan ikkje seia til handa: «Eg treng deg ikkje», eller hovudet til føtene: «Eg har ikkje bruk for dykk».
22. Tvert imot! Dei lemene på lekamen som synest vera veikast, dei er naudsynlege.
23. Og dei lemene på lekamen som vi tykkjer er mindre ære verde, dei viser vi di større ære, og dei lemene som vi blygjest ved, kler vi med endå større sømd;
24. dei andre treng det ikkje. Men Gud har sett lekamen såleis saman at han gav det ringaste størst ære,