20. Du rettleidde dei ¬med din gode Ande,du gav dei manna til matog lét dei få vatn ¬når dei var tyrste.
21. Du sytte for dei i førti år,i øydemarka sakna dei ¬ingen ting.Kleda deira vart ikkje utslitne,og føtene deira hovna ikkje.
22. Du gav dei folk og kongerikesom du lét dei få til grenseland.Dei la under seg landet ¬åt Sihon,kongen i Hesjbon,og landet åt Og, kongen i Basan.
23. Du gjorde deira etterkomarartalrike som stjernene ¬på himmelen.Du førte dei inn i det landetsom du hadde lova deira fedrarat dei skulle koma og ta i eige.
24. Så kom då etterkomarane deiraog la under seg landet.Kanaanearane som budde der,tvinga du i kne for dei.Kongane og folka i landetgav du i deira vald,så dei kunne gjera med dei ¬som dei ville.
25. Dei tok festningsbyar ¬og grøderik jordog eigna til seg hussom var fulle av gode ting,uthogne brunnar og vingardar,oliventre og frukttre i mengd.Dei åt og vart gode og mette,og levde høgt på dine ¬rike gåver.
26. Men så vart dei trassigeog sette seg opp mot deg;dei vende ryggen til di lov.Dei drap profetane dine,som åtvara deiog ville føra dei attende til deg.Og dei spotta deg grovt.
27. Då gav du dei over til fiendar,som var harde med dei.Men i si naud og trengsleropa dei til deg,og du høyrde dei frå himmelen.I di store miskunnsende du dei bergingsmenn,som frelste dei ¬frå fiendane deira.
28. Men så snart dei hadde fått ro,gjorde dei atterdet som vondt var i dine augo.Og du gav dei over til fiendar,som heldt dei i trældom.Men når dei på nytt ropa til deg,høyrde du det frå himmelenog berga dei gong på gongi di store miskunn.
29. Du åtvara folket;for du ville føra deiattende til di lov.Men dei var hovmodigeog lydde ikkje dine bod.Dei synda mot dine lover,som gjev mennesket livnår det held dei.Dei vende ryggen til i trass;stridlyndte var dei ¬og ville ikkje høyra.
30. I mange år bar du over med dei;du åtvara dei ved din Andegjennom profetane dine.Men då dei ikkje ville høyra,gav du dei over ¬til framande folk.
31. Men i di store miskunngjorde du ikkje ende på dei,og du sleppte dei ikkje.For du er ein mild ¬og nådig Gud.
32. Og no, vår Gud,du store, ¬mektige og agelege Gud,du som held di paktog lèt di miskunn vara ved,rekna det ikkje for smått,alt det vonde som har råka ossfrå den tid ¬assyrarkongane rådde,og til denne dag,råka våre kongar og hovdingar,våre prestar og profetar,våre fedrar og heile folket.
33. Du var rettferdigi alt det som hende oss.For du var trufastom vi fór gudlaust fram.
34. Våre kongar og hovdingar,våre prestar og våre fedrarheldt seg ikkje etter di lov;dei akta ikkje på dine bodog dei åtvaringar du gav dei.
35. Endå dei fekk bu i sitt eige rike,og du hadde unnt dei ¬så mykje godti det vide og grøderike landetsom du hadde gjeve dei,så tente dei deg ikkjeog vende ikkje om ¬frå si vonde åtferd.
36. Difor er vi trælar i dag;vi er trælar i det landet ¬du gav våre fedrar,så dei skulle nyta ¬landsens frukterog alt det gode som finst der.
37. Den rike grøda i landetgår no til dei konganesom du har sett over ossfor våre synder skuld.Dei råder etter eige tykkeover oss og feet vårt.Vi er i stor naud.
38. Etter alt dette gjer vi ein bindande avtale og skriv han opp. Vi set segl på skrivet, og stormennene, levittane og prestane våre skriv under.