3. Ammonitten Tobia, som stod attmed han, sa: «Lat dei byggja så mykje dei vil! Berre ein rev hoppar oppå, riv han ned steinmuren deira!»
4. «Høyr, vår Gud, korleis vi vert spotta! Lat spotten koma attende på dei sjølve! Lag det så at dei vert røva og førte fanga til framandt land!
5. Løyn ikkje skulda deira, og lat ikkje synda deira verta utstroken for ditt åsyn! For dei har krenkt deg med si framferd mot bygningsmennene.»
6. Så bygde vi på muren og skøytte han i hop i halv høgd heilt rundt. Folket gjekk med godt mot til arbeidet.
7. Men då Sanballat, Tobia, arabarane, ammonittane og mennene frå Asjdod fekk høyra at arbeidet på murane kring Jerusalem skreid fram, og at rivnene tok til å fyllast, vart dei brennande harme.
8. Dei slo seg i hop alle som ein og svor på at dei ville fara opp og strida mot Jerusalem og skapa uro der.
9. Men vi bad til vår Gud og sette ut vaktpostar både dag og natt, så vi kunne halda dei borte.
10. Då sa folket i Judea: «Krafta sviktar hjå berarane; her er for mykje som ligg i røys. Vi orkar ikkje byggja på muren lenger.»
11. Og motstandarane våre sa: «Dei må ikkje sjå eller skjøna noko før vi står midt imellom dei og høgg dei ned og såleis gjer ende på arbeidet.»
12. Då kom dei jødane som budde tett attmed dei, gong på gong og sa: «Dei kjem imot oss frå alle stadene der dei bur.»
13. Då lét eg folket stella seg opp på dei lågaste stadene bak muren, på dei opne plassane. Eg lét dei fylka seg ætt for ætt med sverd og spyd og bogar.
14. Då eg såg dei stå der, steig eg fram og sa til stormennene, forstandarane og resten av folket: «Ver ikkje redde dei! Tenk på Herren, den store og agelege, og strid for brør, søner og døtrer, koner og heimar!»