8. No ser dei svartare ut enn sot,ein kan ikkje kjenna dei att ¬på gata.Dei er berre skinn og bein,huda er turr som knusk.
9. Dei som fall for sverd, ¬var betre farneenn dei som svalt i hel;for dei tærtest bort og døyddefordi jorda ikkje gav grøde.
10. Kvinner som før var milde ¬og kjærlege,koka sine eigne born.Borna vart til føde for deidå mitt folk vart knust.
11. Herren rende ut sin harme,auste ut sin brennande vreide.På Sion kveikte han ein eldsom øydde alt til grunnen.
12. Ingen konge på jord,nei, ingen i heile verdakunne tru at ein motstandar ¬eller fiendeville koma inn ¬gjennom Jerusalems portar.
13. Men det hendefordi profetane syndaog prestane førte skuld ¬over seg.Midt i byen rende dei utblod av rettferdige menn.
14. Som blinde flakka dei ikringi gatene, sulka med blod,så ingen kunne rørakleda dei hadde på seg.
15. «Av vegen! Urein!» ¬ropa folket til dei.«Av vegen, av vegen! ¬Kom ikkje nær!»Når dei rømer ¬og vildrar ikring,vert det sagt ¬mellom folkeslaga:«Dei får ikkje vera her lenger.»
16. Herren sjølv har spreitt dei,han ansa dei ikkje lenger.Dei vørde ikkje prestaneog hadde ikkje medynk ¬med dei gamle.
17. Vi stirte framleis etter hjelptil augo vart såre, men fåfengt.Frå vårt vakttårn ¬speida vi etter eit folksom ikkje kunne hjelpa.
18. Dei lurte på våre steg,så vi ikkje kunne gå på gatene.Vår ende var nær, ¬vår tid var ute,ja, vår siste stund var komen.
19. Dei som forfylgde oss, ¬var snarareenn ørnar i flòg ¬under himmelen.Over fjella jaga dei oss,i øydemarka lurte dei på oss.