9. Hovdingar heldt opp med å talaog la handa på sin munn.
10. Stormenn tagna,tunga deira hang fast ¬ved ganen.
11. Alle som høyrde om meg,prisa meg sæl,og kvar den som såg meg,gav meg lovord.
12. Eg berga armingen ¬som ropa om hjelp,den farlause ¬som ingen hjelpar hadde.
13. Forkomne menneske ¬velsigna meg,eg gjorde enkjer jublande glade.
14. Eg kledde meg i rettferd, ¬ho var min klednad,rettferdig dom ¬var mi kappe og min turban.
15. Augo var eg for dei blindeog føter for dei halte.
16. Eg var ein far for dei fattigeog granska saker ¬for folk eg ikkje kjende.
17. Eg knuste kjaken på nidingarog reiv rovet ut or gapet på dei.
18. Eg tenkte då: «Eg skal få døy ¬i mitt reir,mine dagar skal verta ¬talrike som sandkorn.
19. Til mine røter ¬skal vatn finna veg,og dogg skal falla ¬på mine greiner.
20. Støtt skal mi ære fornyast ¬for megog bogen få ny kraft ¬i mi hand.»
21. Folk høyrde på meg, dei ventaog var stille når eg gav råd.
22. Og når eg hadde tala,tok ingen ordet;min tale draup ned over dei.
23. Dei venta på mine ord ¬som på regn,dei opna munnen ¬som for vårregn.
24. Var dei motlause, ¬smilte eg til dei;stråla mitt andlet, ¬var ingen sorgfull.
25. Eg valde veg for dei; ¬eg sat øvst og tronasom ein konge ¬mellom sine stridsmenn,lik ein som trøystar dei ¬som syrgjer.