11. Lettvint lækjer dei skaden ¬i mitt folknår dei seier: «Fred, fred!»– og så er det ingen fred.
12. Dei skal verta til skammar,for dei har gjort stygge ting.Likevel skjemmest dei ikkje,og blygsle veit dei ikkje av.Difor skal dei falla ¬som dei andre;på den tid eg krev dei ¬til rekneskap,skal dei stupa, seier Herren.
13. No vil eg hausta dei inn,lyder ordet frå Herren.Men det finst ikkje druer ¬på vintreetog ikkje fiken på fikentreet;lauvet er visna.Eg vil gje dei attetter den frukt dei ber.
14. Kvifor sit vi i ro? Kom saman!Lat oss heller fara ¬inn i festningsbyaneog gå til grunne der!For Herren vår Gud ¬lèt oss gå til grunne,han lèt oss drikka giftig vatn;for vi har synda mot Herren.
15. Vi vona på fred og lukke,men det kjem ikkje noko godt;vi venta ei tid med lækjedom,men sjå, det er redsle som rår.
16. Lyden av fiendens ¬frøsande hestarhøyrest heilt til Dan.Når hingstane kneggjar,skjelv heile landet.Dei kjem og et opp landetog alt som i det er,byen og dei som der bur.
17. Ja, eg sender mot dykk ormar,eiterormar som ingen ¬kan mana bort.Dei skal bita dykk,lyder ordet frå Herren.
18. Eg er tyngd av ulækjande sorg,hjarta mitt er sjukt.
19. Høyr naudropet frå folket mittrundt ikring i landet!Er ikkje Herren på Sion,er ikkje byens konge der?Kvifor har dei harma megmed gudebileta sine,med framande gudar ¬som ingenting er?
20. Skurden er ende, ¬sommaren slutt,men vi er ikkje berga.
21. Eg er nedbroten ¬fordi folket mitt er knekt;eg syrgjer, ¬og gru har gripe meg.
22. Finst det ikkje balsam i Gilead,er det ingen lækjar der?Kvifor gror då ikkje såretsom folket mitt har fått?