13. Som uversskyer ¬stig fienden opp;hans vogner er som ein storm,hans hestar snøggare ¬enn ørnar.Ve oss, det er ute med oss!
14. Jerusalem, reinsa hjarta ditt ¬for vondskap,så skal du verta berga.Kor lenge vil du hysavonde tankar i hugen din?
15. Høyr, det kjem eit bod frå Dan,ei ulukkemelding ¬frå Efraims-fjella.
16. Sei frå til folk: Der er dei!Rop det ut over Jerusalem!Fiendar kjem frå land ¬langt borte,dei set i med hærrop ¬mot byane i Juda.
17. Som vaktmenn på ein åker ¬kringset dei landet,fordi det var trassig mot meg,lyder ordet frå Herren.
18. Di åtferd og dine gjerningarhar valda deg dette.Det er den beiske frukt ¬av din vondskap;no gjeld det ditt liv.
19. Å, bringa mi, bringa mi!Eg vrid meg i verk.Å, veggene i hjarta mitt!Hjarta mitt ankar seg, ¬eg kan ikkje teia.Eg høyrer lyden ¬av horn og hærrop.
20. Samanbrot på samanbrot ¬melder dei,ja, heile landet er herja.Brått vert telta mine ¬øydelagde,teltdukane rivnar ¬i ein augneblink.
21. Kor lenge må eg sjå hærmerkeog høyra hornljom?
22. Ja, fåvist er mitt folk,dei kjenner ikkje meg.Uvituge søner er deiog skjønar ingen ting.Glupe er dei til å gjera vondt,men dei har ikkje vit ¬til å gjera det gode.
23. Eg såg på jorda ¬– ho var aud og tom,og på himmelen ¬– ljoset var borte.
24. Eg såg på fjella ¬– dei skalv,og alle haugane bivra.
25. Eg såg – det fanst ikkje ¬eit menneske,og alle fuglane ¬under himmelen ¬var flogne.
26. Eg såg – det grøderike landet ¬var ei øydemark,og alle byane var nedrivne.Det hadde Herren gjorti sin brennande vreide.
27. Så seier Herren:Heile landet skal verta ei audn,men eg gjer ikkje ende på det.
28. Difor syrgjer jorda,og himmelen der oppe ¬svartnar.For eg har tala og lagt min plan,eg gjer han ikkje om ¬og tek han ikkje att.
29. For gnyen av hestfolk ¬og bogeskyttararrømer kvar by.Dei gøymer seg i tettskogenog stig opp på hamrane.Alle byane er folketome,ingen bur i dei.
30. Du som er herja, ¬kva vil du gjera?Om du kler deg i skarlakog pryder deg med gullstas,om du gjer augo store ¬med sminke,gjer du deg fager til fånyttes.Dine elskarar vanvørder deg,dei står deg etter livet.
31. Eg høyrer støn ¬som av ei kvinne i rier,skrik som når ho føder ¬for fyrste gong.Det er Sions dotter som ropar;ho syp etter anden,retter ut hendene og seier:«Ve meg, maktlaus sig eg omi hendene på mordarar!»