23. Såleis dreiv Herren, Israels Gud, amorittane bort og gav landet til Israel, folket sitt. Og no vil du ta det frå dei!
24. Er det ikkje så at det som Kamosj, guden din, lèt deg vinna, det legg du under deg, og alt det som Herren vår Gud lèt oss vinna, det legg vi under oss?
25. Er du så mykje betre enn Balak Sipporsson, moabittkongen? Gjekk han til strid mot Israel? Tok han på dei?
26. No er det tre hundre år sidan Israel busette seg i Hesjbon og byane der ikring, i Aroer og byane der ikring og i alle byane langsmed Arnon. Kvifor har de ikkje teke dei att i heile denne tida?
27. Eg har ikkje gjort deg noko vondt; men du gjer meg stor urett når du no tek på meg. Herren, som er domaren, skal i dag døma mellom israelittane og ammonittane.
28. Men ammonittkongen ville ikkje høyra på det sendemennene frå Jefta sa til han.
29. Då kom Herrens Ande over Jefta, og han fór gjennom Gilead og Manasse og heilt til Mispa i Gilead; derifrå drog han ut mot ammonittane.
30. Og Jefta gav Herren ein lovnad og sa: «Gjev du ammonittane i mi hand,
31. så skal den fyrste som går ut gjennom husdøra mi og møter meg når eg kjem velberga heim att frå striden med ammonittane, høyra Herren til. Eg skal bera han fram som brennoffer.»
32. Så drog Jefta ut og stridde mot ammonittane, og Herren gav dei i hans makt.
33. Han slo dei og tok landet frå Aroer til bort imot Minnit, med tjue byar, og alt til Abel-Keramim. Det vart eit stort mannefall, og ammonittane laut bøya seg under israelittane.
34. Då Jefta kom heim att til Mispa, gjekk dotter hans ut imot han med handtrommer og dans. Ho var einaste barnet hans; utanom henne hadde han korkje son eller dotter.
35. Med det same han fekk sjå henne, reiv han sund kleda sine og ropa: «Å, dotter mi, for ei sorg du valdar meg, for ei ulukke du fører meg i! Eg har gjeve Herren ein lovnad, og eg kan ikkje ta att ordet mitt.»
36. Då sa ho til han: «Far, har du gjeve Herren ein lovnad, så gjer med meg som du har sagt, sidan Herren lét deg få hemn over ammonittane, uvenene dine.
37. Men éin ting ville eg gjerne at du gav meg lov til,» sa ho til far sin. «Lat meg få vera fri i to månader, så eg kan gå ikring på fjella med veninnene mine og gråta over mitt unge liv, eg som lyt fara herifrå som møy.»
38. «Gjer så!» sa faren, og lét henne vera borte i to månader. Så gjekk ho på fjella med veninnene sine og gret fordi ho laut døy så ung.