34. Liksom de speida ut landet i førti dagar, skal de lida i førti år for syndene dykkar, eitt år for kvar dag. De skal få kjenna kva det vil seia å setja seg opp mot meg.
35. Eg, Herren, har sagt at så vil eg gjera med heile dette vonde folket som har svore seg saman mot meg. Her i øydemarka skal dei enda sine dagar; her skal dei døy.
36. Då dei mennene som Moses hadde sendt for å speida ut landet, kom att, gav dei ei nedslåande melding om landet og sette heile folket opp mot han.
37. Desse mennene, som hadde vore med på det, døydde av pest etter Herrens vilje.
38. Av dei som hadde fare på speidingsferd til Kanaan-landet, var det berre Josva, son til Nun, og Kaleb, son til Jefunne, som fekk leva.
39. Då Moses fortalde dette til israelittane, syrgde heile folket sårt.
40. Morgonen etter stod dei tidleg opp og gjekk oppover mot høgdedraget. «Kom,» sa dei, «lat oss gå opp til den staden Herren har tala om. For vi har synda.»
41. Men Moses sa: «Kvifor vil de gjera imot Herrens ord? Dette kjem ikkje til å lukkast.
42. Far ikkje dit, for Herren er ikkje mellom dykk. De kjem berre til å tapa for fiendane dykkar.
43. For der møter de amalekittane og kanaanearane, og då fell de for sverd, fordi de har vendt dykk bort frå Herren, så han ikkje er med dykk.»
44. Likevel var dei så uvørdne at dei gjekk oppover mot høgdedraget. Men Herrens paktkiste og Moses rikka seg ikkje frå leiren.
45. Då kom dei ned, amalekittane og kanaanearane som budde oppe i fjell-landet, og slo israelittane. Og dei forfylgde dei heilt til Horma.