10. Kongen sa: «Er det nokon som trugar deg, så før han hit! Han skal ikkje plaga deg meir.»
11. Då sa ho: «Gjev kongen måtte kalla på Herren sin Gud, så ikkje blodhemnaren får valda endå meir ulukke, og dei rydjar son min or vegen.» Kongen svara: «Så sant Herren lever: Ikkje eit hår skal verta skadt på hovudet åt son din.»
12. Då sa kona: «Kan eg få seia deg endå eit ord, herre konge?» «Tal du!» svara han.
13. Ho sa: «Korleis kunne du då tenkja ut ei slik ulukke mot Guds folk? For med det du no sa, konge, har du dømt deg sjølv, sidan du ikkje lèt han som er bortstøytt, koma heim att.
14. For alle må vi døy og verta liksom vatn som er utrent på jorda og ikkje kan ausast opp att. Men Gud vil ikkje ta liv; han tenkjer på korleis ein som er bortstøytt frå han, ikkje lenger skal vera bortstøytt.
15. No kjem eg og legg denne saka fram for deg, herre konge. For dette folket skræmde meg, og då tenkte eg: Eg vil tala med kongen. Kanskje gjer han det eg bed han om.
16. Kongen vil nok høyra på meg og berga tenestkvinna si frå den mannen som vil rydja både meg og son min ut or det landet Gud har gjeve folket sitt.
17. Eg tenkte, herre konge, at eit ord frå deg ville vera meg til trøyst. For du, herre konge, er som Guds engel og skjønar deg både på godt og vondt. Måtte Herren din Gud vera med deg!»
18. Då tok kongen til ords og sa til kona: «Døl ikkje for meg det som eg no vil spørja deg om!» «Tal, herre konge!» sa ho.
19. Kongen spurde: «Har ikkje Joab hatt ei hand med i alt dette?» Kona svara: «Så sant du lever, herre konge: Ingen kan koma utanom noko av det du seier, herre konge, korkje til høgre eller venstre. Ja, det var Joab, tenaren din, som baud meg gjera dette, og som la meg alle desse orda i munnen.