11. Og Israel sa til Josef: «Eg hadde ikkje trutt eg skulle sjå deg meir, og no har Gud endåtil late meg få sjå borna dine!»
12. Så tok Josef dei ned av fanget hans og bøygde seg til jorda for han.
13. Sidan tok Josef begge i handa, Efraim i den høgre, til venstre for Israel, og Manasse i den venstre, til høgre for Israel, og leidde dei fram til han.
14. Men Israel rette ut høgre handa og la henne på hovudet hans Efraim, endå han var den yngste, og venstre handa la han på hovudet hans Manasse. Med vilje la han armane i kross; for Manasse var eldst.
15. Så velsigna han Josef og sa:«Fedrane mine, ¬Abraham og Isak,ferdast for Guds åsyn.Den Gud som var min hyrdingfrå eg vart fødd til denne dag,
16. engelen som løyste meg ut ¬frå alt vondt,han velsigne gutane:I dei skal namnet mitt ¬leva vidare,og namnet åt Abraham og Isak, ¬fedrane mine.Gjev dei må verta mange ¬i landet!»
17. Då Josef såg at faren la høgre handa på hovudet åt Efraim, mislika han det. Han tok handa åt far sin og ville flytta henne frå hovudet hans Efraim bort på hovudet hans Manasse.
18. «Ikkje så, far!» sa Josef til far sin. «For denne er eldst. Legg høgre handa på hans hovud!»
19. Men det ville ikkje faren. Han sa: «Eg veit det, son min, eg veit det! Han òg skal verta til eit folk, han òg skal verta stor. Men bror hans, som er yngre, skal verta større, og hans ætt skal verta til ei mengd med folk.»
20. Så velsigna han dei den dagen og sa:«Når Israel vil velsigna,skal dei nemna dykk og seia:Gud gjere deg ¬som Efraim og Manasse!»Han sette Efraim føre Manasse.
21. Sidan sa Israel til Josef: «No skal eg døy. Men Gud vil vera med dykk og føra dykk attende til landet åt fedrane dykkar.
22. Eg gjev deg ein bergrygg meir enn brørne dine; den har eg teke frå amorittane med sverd og boge.»