19. Medan Laban var borte og klypte sauene sine, stal Rakel husgudane åt far sin.
20. Og Jakob lurte Laban, aramearen; for han sa ikkje eit ord om at han ville fara sin veg.
21. Han rømde med alt det han åtte. Han gav seg på vegen, sette over Eufrat og tok leia mot Gilead-fjellet.
22. Tredje dagen fekk Laban vita at Jakob hadde rømt.
23. Då tok han med seg frendane sine, sette etter han sju dagsleier og nådde han att på Gilead-fjellet.
24. Men Gud kom til Laban, aramearen, i ein draum om natta og sa til han: «Ta deg i vare så du ikkje seier eit vondt ord til Jakob!»
25. Då Laban nådde att Jakob, hadde han sett opp teltet sitt på fjellet, og Laban og frendane hans sette òg opp telt på Gilead-fjellet.
26. Laban sa til Jakob: «Kva er det du har gjort? Du har lurt meg og ført bort døtrene mine som om dei var hærtekne.
27. Kvifor rømde du i løynd og lurte meg? Kvifor sa du det ikkje til meg, så eg kunne fylgt deg på vegen med glederop og song, med handtromme og lyre?
28. Du lét meg ikkje eingong få kyssa sønene og døtrene mine. Dette var uklokt gjort av deg.
29. Det står i mi makt å skada dykk. Men Gud åt far dykkar sa til meg i natt: Ta deg i vare så du ikkje seier eit vondt ord til Jakob!
30. Men når du no har teke ut, fordi du lengta så etter farsætta di, kvifor stal du då husgudane mine?»
31. Då tok Jakob til ords og sa til Laban: «Eg var redd. For eg tenkte du kunne ta døtrene dine frå meg med makt.
32. Men den du finn husgudane dine hjå, skal missa livet. Sjå no etter kva eg har med meg, medan frendane våre er til stades, og ta det som høyrer deg til!» Jakob visste ikkje at Rakel hadde stole dei.
33. Laban gjekk inn i teltet åt Jakob og telta åt Lea og dei to trælkvinnene, men fann ikkje noko. Så gjekk han ut or teltet hennar Lea og inn i teltet til Rakel.