6. Abram trudde Herren, og difor rekna Herren han for rettferdig.
7. Så sa han til han: «Eg er Herren, som førte deg ut frå Ur i Kaldea og ville gje deg dette landet til eige.»
8. Abram sa: «Herre, min Gud, korleis kan eg vita at eg skal få det til eige?»
9. Då svara han: «Henta meg ei treårs kvige, ei treårs geit og ein treårs ver, ei turteldue og ein dueunge!»
10. Abram henta alt dette til han, skar dyra midt i to og la det eine stykket av kvart dyr beint imot det andre. Men fuglane skar han ikkje sund.
11. Rovfuglar slo ned på dei daude dyra, men Abram jaga dei bort.
12. Då sola heldt på å glada, kom det ein tung svevn på Abram. Redsle kom over han – eit stort mørker.
13. Og Gud sa til han: «Det skal du vita, at etterkomarane dine skal halda til i eit land som ikkje er deira. Dei skal træla for folket der og tola mykje vondt av det i fire hundre år.
14. Men det folket dei må træla for, vil eg òg døma, og sidan skal dei dra ut med mykje gods.
15. Og du skal fara i fred til fedrane dine; i ein god alderdom skal du gå i grav.
16. I fjerde ættleden skal dei koma hit att; for syndeskulda åt amorittane har enno ikkje fylt sitt mål.»
17. Då sola var gladd, og det var stummande mørkt vorte, synte det seg ein rykande omn og ein logande eld som fór fram mellom kjøtstykka.
18. Den dagen gjorde Herren ei pakt med Abram og sa: «Di ætt gjev eg dette landet, frå Egyptarelva til Storelva, til Eufrat,
19. landet åt kenittane, kenisittane, kadmonittane,
20. hetittane, perisittane, refaittane,
21. amorittane, kanaanearane, girgasjittane og jebusittane.»