14. А учениците Негови беа заборавиле да ги земат лебовите и немаа со себе во коработ, освен еден леб.
15. А Тој ги опоменуваше, велејќи: „Внимавајте, чувајте се од квасот фарисејски и од квасот Иродов!“
16. И си размислуваа меѓу себе, велејќи: „Тоа е затоа што немаме леб.“
17. А Исус, кога ги разбра, им рече: „Зошто зборувате за тоа што немате леб? Зар уште не сфаќате и не разбирате? Уште ли е скаменето вашето срце?
18. Очи имате, не гледате ли? Уши имате, не слушате ли? И не помните ли?
19. Кога ги раскршив петте леба, за пет илјади души, колку полни кошеви со парчиња собравте?“ Му рекоа: „Дванаесет.“
20. „А седумте – за четири илјади, колку полни кошници со останати парчиња собравте?“ Тие одговорија: „Седум.“
21. И им рече: „Па како тогаш не разбирате?“
22. Потоа дојде во Витсаида; и доведоа кај Него слеп и Го молеа да се допре до него.
23. И кога го зеде слепиот за рака, го изведе надвор од селото и, откако плукна на очите негови, ги положи рацете над него, па го праша дали гледа нешто.
24. Тој, кога погледна, рече: „Ги гледам луѓето да одат како дрвја.“
25. Потоа пак ги положи рацете над очите и направи да прогледа. И се излекува и ги гледаше сите јасно.
26. И го испрати во домот негов и му рече: „Ниту в село влегувај, ниту в село некому раскажувај!“
27. И излезе Исус со учениците Свои по селата на Кесарија Филипова. По патот ги праша учениците Свои и им рече: „Што велат луѓето, Кој сум Јас?“
28. Тие одговорија: „Јован Крстител, некои Илија, а други, пак, некој од пророците.“
29. Тој, пак, им рече: „А вие, што велите, Кој сум Јас?“ Петар Му одговори и рече: „Ти си Христос!“
30. И им заповеда никому да не говорат за Него.