7. Спомни си: мојот живот е само лесно ветре, и моите очи не ќе ја видат веќе среќата!
8. Пријателското око нема да ме гледа веќе; својот поглед го насочи во мене па се сушам.
9. Како што облакот исчезнува и се расплинува, така кој ќе слезе во гробот, веќе не излегува.
10. Никогаш веќе не се враќа во својот дом, неговото место веќе не го познава.
11. Затоа нема да и бранам на својата уста, ќе зборувам сега во стеснувањето на својот дух, јас ќе плачам во горчливоста на душата.
12. Зар сум море или морско чудовиште, па си поставил стража над мене?
13. Велам ли: „Ќе се смирам на креветот, леглото ќе ми ги олесни маките,”
14. со соништа ме плашиш тогаш, ме ужаснуваш со мачни привиди.
15. Каде е среќата па да се задушам! Помила ми е смртта отколку моите коски.