18. lah manawi kula sami lumebet ing kitha ngriki, tamparan benang abrit punika panjenengan tangsulaken angsal cendhela ingkang kangge margi anggen panjenengan ngandhapaken kula, punapa malih rama-ibu panjenengan saha sadherek panjenengan dalah sakukuban panjenengan sadaya sami panjenengan kempalaken wonten ing dalem panjenengan.
19. Sok sintena ingkang medal saking korining dalem panjenengan, kedah nanggel akibatipun piyambak; manawi kawutahaken rahipun, kula boten sami badhe kalepatan, nanging sok sintena ingkang wonten ing dalem panjenengan punika, manawi wonten ingkang ngganggu damel, rahipun katempuhna dhateng kula.
20. Namung kemawon manawi prakawis punika ngantos panjenengan wartos-wartosaken, kula lajeng sami luwar saking sumpah ingkang dados pamundhut panjenengan dhateng kula wau.”
21. Celathune wong wadon mau: “Mugi kalampahana kados pangandika panjenengan.” Wong loro mau tumuli padha pamitan lan padha mangkat. Wong wadon iku tumuli nalekake tamparan abang mau ing cendhela.
22. Telik loro mau banjur padha lunga njujug ing pagunungan sarta padha lereb ana ing kono lawase telung dina, nganti saulihe kang padha ngoyak, iku wis padha nglacak ing sadalan-dalan, nanging ora ketemu.
23. Wong loro mau nuli padha mulih mudhun saka ing pagunungan lan padha nyabrang, sarta banjur sowan marang ngarsane Sang Senapati Yusak bin Nun, ngaturake pawarta bab apa kang wus kelakon.
24. Ature marang Sang Senapati Yusak: “Yehuwah sampun maringaken saindenging nagari punika dhateng ing tangan kita, malah sakathahipun tiyang saisinipun negari punika sampun sami kekes wonten ing ngajeng kita.”