1. Saupama sirahku kebak banyu,lan mripatku dadi sumbering luh,mesthi rina-wengi anggonku nangisipatine para bocahe wadon bangsaku.
2. Saupama aku duwe pamondhokan ana ing ara-ara samun,kanggo wong kang lagi lelana,aku mesthi bakal lunga sumingkir ninggal bangsaku!Awit iku kabeh wong kang laku jina,golonganing wong kang ora setya.
3. Iku padha menthang ilate kaya gandhewapiala lan dudu kabeneran, kang misesani nagara.Sanyata, kebacut-bacut anggone padha nglakoni piala,nanging padha ora wanuh marang Sang Yehuwah.
4. Becike saben wong ngawekanana kancane,lan aja ngandel marang sadhengaha sadulur,amarga kabeh sadulur dadi juru apuslan saben kanca mlaku mrana-mrene gawene mitenah.
5. Kang siji ngapusi sijine,lan ora ana wong siji-sijia kang tembunge bener,padha ngulinakake ilate ngucap goroh,padha nindakake kaluputan lan emoh mratobat.
6. Panganiaya matumpa-tumpa,para cidra tumpuk-undhung!Padha ora gelem wanuh marang Sang Yehuwah.
7. Mulane mangkene pangandikane Sang Yehuwah,Gustining kang sarwa dumadi:“Lah Ingsun karsa nglebur lan neter bangsa iki,jer apa maneh ta kang bisa Suntandukaketumrap anake wadon umatingSun?