10. Lah sanyata wus tumeka ing dinane: bilai bakal tumempuh, gebuge wus semi, piangkuhe wus kembang,
11. panganiaya wus thukul dadi gitik kang tumrap ing duraka; wong-wonge ora ana kang kari, apa-apane, iya kaluberane, iya kamulyane, entek sakaluhurane pisan.
12. Wus tumeka ing wektune, wus meh tumeka ing dinane. Sing tuku aja bungah, sing adol aja susah, awit bebendu kang murub tumempuh marang sagolongane kabeh kang rame iku.
13. Amarga kang adol ora bakal mbaleni dodolane, sanadyan bokmanawa isih urip, sabab bebendu kang murub tumempuh marang sagolongane kabeh kang rame iku lan ora kena diduwa sarta ora ana wong kang bisa ngukuhi nyawane marga saka kaluputane.
14. Ngunekna kalasangka lan samubarang kabeh padha cawisna! Nanging ora ana wong siji-sijia kang maju perang, amarga bebenduningSun kang mulad-mulad tumempuh marang sakehing karameane.
15. Ing jaban kutha pedhang, ing jero kutha pageblug lan kaliren! Sing sapa ana ing jaban kutha bakal mati dening pedhang, lan sing sapa ana ing jero kutha bakal tumpes marga kaliren utawa dening pageblug.
16. Lan sanadyan bokmanawa panunggalane ana kang bisa oncat, iku bakal padha manggon ana ing gunung-gunung kaya manuk perkutut ing lembah-lembah, kabeh padha nggluruh-nggluruh awit saka pialane dhewe.
17. Sakehing tangan padha lemes lan kabeh wong padha kepoyuh-poyuh marga saking wedine.
18. Kabeh bakal padha manganggo bagor, bakal padha kalimputan ing rasa kaget, bakal padha kalimputan ing wirang lan sirahe padha ngundhul kabeh.