10. Anadene ratu iku mlebu metune bareng karo wong-wong mau.
11. Ing dina-dina gedhe lan ing dina pahargyan-pahargyan kang tetep, kudu ana kurban dhaharan; yaitu glepung sa-efa diolah kalawan sapi lanang siji tuwin glepung sa-efa diolah kalawan wedhus gembel lanang siji, dene kurban dhaharan kang awujud wedhus-wedhus gembel liyane iku gumantung kakuwatane, sarta lenga sa-hin kanggo sa-efa.
12. Manawa ratu nyawisake kurban obaran manasuka utawa kurban kaslametan manasuka kagem Sang Yehuwah, iku kawenganana gapura ing sisih wetan tuwin ratu mau banjur bakal ngunjukake kurbane obaran lan kurbane kaslametan iku kayadene kang katindakake ing dina Sabat. Sawuse mangkono banjur metu lan gapurane nuli kudu kaineb.
13. Saben dina dheweke kudu nyawisake wedhus gembel kang umur sataun kang tanpa cacad kanggo kurban obaran kagem Sang Yehuwah; iku kudu katindakake saben esuk.
14. Kajaba iku saben esuk kudu ngunjukake kurban dhaharan glepung sapranem efa kalawan lenga sapratelon hin kanggo nyampuri glepung kang becik dhewe mau; iku kurban dhaharan kagem Sang Yehuwah, lan katetepan iki kanggo ing salawase!
15. Dadi saben esuk wong-wong kudu ngunjukake wedhus gembel lan kurban dhaharan sarta lenga minangka kurban obaran kang tetep.
16. Mangkene pangandikane Pangeran Yehuwah: “Manawa ratu menehi saperanganing tanah pusakane marang salah sijine anake, iku banjur dadi duweke sarta dadi tanah pusakane.
17. Manawa menehi saperangane tanah pusakane marang salah sijine abdine, iku banjur dadi duweke nganti tekan taun pangluwaran, nuli bali marang raja iku maneh; mung para putraning ratu kang kena ndarbeni dadi warisane.
18. Raja aja nganti nyahak tanah pusakaning rakayt, satemah padha kesuk saka ing tanahe iku; mung duweke dhewe kang kena kawarisake marang anak-anake, supaya umatingSun aja nganti ana kang kesuk saka ing tanah pusakane.”
19. Aku nuli dibekta menyang ing kamar-kamare kang dumunung ing salore pasucen, ngliwati lawang ing sandhinge gapura, lah ing kono ing perangan kulon dhewe ana sawijining panggonan.