23. Para imam iku kudu mulang marang umatingSun bab beda-bedane kang suci lan kang ora suci sarta nerangake beda-bedane kang najis lan kang ora najis.
24. Manawa ana prakara kudu tumindak dadi hakim sarta anggone ngakimi kudu manut ing pranatan-pranataningSun. Ing dina-dina gedhe kagunganingSun para imam kudu nindakake angger-anggeringSun lan katetepan-katetepaningSun sarta dina-dina Sabatingsun kudu disucekake.
25. Para imam ora kena ndeleng mayit amarga jalaran saka mangkono wong-wong mau banjur dadi najis. Kenane najisake awake mung tumrap mayite bapakne, ibune, anake lanang utawa wadon, kakangne utawa adhine lanang, mbakyune utawa adhine wadon kang durung omah-omah.
26. Sawuse nucekake awake banjur ngetunga pitung dina engkas,
27. dene ing dina lumebune ing pasucen maneh, menyang ing plataran njero prelu nindakake tata-pangibadah ing pasucen, kudu ngaturake kurban pangruwating dosane. Mangkono pangandikane Pangeran Yehuwah.
28. Para imam ora oleh panduman pusaka, amarga Ingsun kang dadi pusakane, sarta aja diwenehi tanah ana ing Israel, awit Ingsun kang dadi pandumane.