12. Lah saikine, pancen aku salah sawijining sanak, kang wajib nebus, nanging sanadyan mangkono, isih ana liyane maneh kang wajib nebus kang luwih cedhak katimbang aku.
13. Wis nginepa ana ing kene ing sawengi iki, dene sesuk manawa dheweke gelem debus, iya prayoga kareben nebus, nanging yen ora seneng nebus awakmu, aku kang bakal nebus kowe, demi Sang Yehuwah agesang. Wis turua bae nganti tumeka ing wayah esuk.”
14. Rut banjur mapan turu ana ing sandhinge sikile Boas nganti tumeka ing wayah esuk; tangine ing wayah sadurunge wong bisa cetha ndeleng marang wong liyane, awit pangucape Boas: “Aja nganti kaweruhan, yen ana wong wadon teka ing panuton.”
15. Karo maneh pangandikane: “Slendhang kang kokanggo iku tadhahna!” Tumuli ditadhahake, Boas banjur naker sair nem taker, diesokake ing slendhang mau. Sawuse iku Boas banjur menyang kutha.
16. Satekane ing omahe maratuwane Rut ditakoni: “Kapriye, he anakku engger?” Rut tumuli nyaritakake marang maratuwane apa sapanggawene wong iku marang dheweke,
17. sarta maneh ature: “Sair nem taker punika dipun paringaken dhateng kula, awit pangandikanipun: Aja nganti legeh anggonmu ngulihi maratuwamu.”
18. Calathune maratuwane: “Wis entenana bae, anakku engger, nganti tumekane kowe ngreti kapriye wusanane prakara iku, amarga wong iku mesthi bakal ora leren-leren, yen durung ngrampungake prakara iku ing dina iki.”