1. “Yen ana wong para-padu sawatara kang padha seba marang pangadilan nyuwun adil, kang bener iya dibenerna lan kang luput kaukuma.
2. Dene saupama kang luput iku patut kaukum gebug, hakim nuli akona wong mau mangkureb, banjur mrentahna nggebugi ana ing ngarepe, cacahing panggebuge gumantung gedhe-ciliking kaluputane.
3. Panggebuge aja luwih saka kaping patang puluh; supaya sadulurmu iku aja nganti asor ana ing pandelengmu, manawa panggebuge luwih saka samono.
4. Kowe aja mbrangus cangkeme sapi kang lagi dianggo nggiling.”