1. Sang Prabu Dawud mriksa barisaning wadyabala kang ndherek panjenengane, banjur njunjung tetindhihing prajurit sewu lan tetindhihing prajurit satus.
2. Sang Prabu banjur ngabani wadyabala mangsah perang, kang sapretelon dipanggedheni dening Sang Yoab, kang sapretelon dening Sang Abisai bin Zeruya, sadhereke Sang Yoab lan sapretelon maneh kang dadi tetindhih Sang Itai, wong ing Gat. Sang Prabu Dawud banjur ngandika marang wong akeh: “Ingsun piyambak uga bakal mangsah perang bareng klawan sira.”
3. Nanging unjuke wong akeh: “Panjenengan dalem sampun ngantos mangsah perang, amargi saupami kawula ngantos keplajeng, tiyang-tiyang punika boten badhe mreduli dhateng kawula sadaya, malah sanadyan sami pejah ingkang sepalih, mesthi sami boten mreduli dhateng kawula sadaya, nanging gusti kawula punika aosipun sami kaliyan panunggilan kawula sadasa ewu. Pramila langkung sae, bilih gusti kawula siyaga mbiyantu kawula saking kitha.”
4. Sang Prabu banjur ngandika marang wong akeh iku: “Apa kang sira wawas becik, bakal sunlakoni.” Sang Prabu banjur jumeneng ana ing sandhing gapura lan wadyabala kabeh padha metu budhal pepanthan atusan lan ewon.
5. Lan Sang Prabu paring dhawuh marang Sang Yoab, Abisai lan Itai, pangandikane: “Pangrengkuhira marang Absalom, wong anom iku, sing alus, marga saka ingsun. “Lan wadyabala padha krungu kabeh, nalika Sang Prabu paring dhawuh marang para tetindhihing bala tumrap Pangeran Absalom iku.
6. Wadyabala banjur mangkat menyang ing ara-ara nempuh marang bala Israel lan campuhing perang ana ing alas Efraim.
7. Bala Israel temah padha kasoran kagepuk ing perang ana ing kono dening balane Prabu Dawud lan ing dina iku wutahing getih nggegirisi banget: wong kang tiwas rong puluh ewu.
8. Campuhing perang ngambra-ambra nyrambahi saindenging tlatah lan alas iku nekakake pepati luwih akeh katimbang karo kang mati kamangsa ing pedhang.
9. Dumadakan Pangeran Absalom kepregok karo balane Sang Prabu Dawud. Anadene Pangeran Absalom nitih bihal, nalika bihal iku liwat ing sangisore bebuletaning pang wit tarbantin kang gedhe, mustakane kecantol ing wit ela iku, temah genteyongan ana ing antarane langit lan bumi, mangka bihal kang dititihi mbedhal terus.
10. Bareng kaweruhan ing wong, dilapurake marang Senapati Yoab, ature: “Kula sumerep Pangeran Absalom genteyongan wonten ing wit ela.”
11. Senapati Yoab banjur ngandika marang wong kang ngaturi pirsa iku: “Apa? Yen kowe meruhi, yagene ora kokbanting ing lemah ana ing kono. Wis sapatute yen aku banjur ngganjar kowe dhuwit sekel selaka sepuluh sekel lan sabuk siji.”
12. Nanging wong mau matur marang Senapati Yoab: “Sanadyan kula kaganjara selaka sewu sekel, kula boten badhe nggepok putranipun Sang Prabu, amargi kula sami mireng piyambak, pangandikanipun Sang Prabu dhateng panjenengan, Sang Abisai lan Itai, dhawuhipun: Wong anom Absalom iku ayomana marga saka ingsun.
13. Kosokwangsulipun, manawi kula ngantos nyedani panjenenganipun, boten sande prakawis punika kauningan dening Sang Prabu sarta panjenengan temtu badhe nebih kemawon.”
14. Nanging Senapati Yoab ngandika: “Aku ora arep nyenyuwe ana ing ngarepmu kaya mangkene.” Banjur mundhut towok telu lan dijojohake ing jajane Pangeran Absalom, nalika isih sugeng gumantung ana ing satengahing epange wit ela mau.