5. Senapati Dawud banjur ngandika marang wong kang nggawa pawarta iku: “Kapriye ngretimu, yen Sang Prabu Saul lan Pangeran Yonatan, putrane wis seda?”
6. Atur wangsulane kang nggawa pawarta mau: “Kapinujon kawula wonten ing pareden Gilboa; saking ngriku katingal Sang Prabu Saul lendhehan ing waosipun, mangka dipun oyak kreta-kreta tuwin bala kapalan.
7. Nalika noleh mawingking mirsani kawula, lajeng nimbali kawula, lan kawula matur: Nuwun, Gusti kawula.
8. Sang Prabu ndangu dhateng kawula: Kowe sapa? Wangsulan kawula: Kawula tiyang Amalek.
9. Lajeng pangandikanipun dhateng kawula: Mara mrenea, aku patenana, amarga aku krasa kejeng, nanging nyawaku isih.
10. Kawula nyelaki Sang Prabu lajeng kawula sedani, amargi kawula mangretos, bilih panjenenganipun temtu boten lestantun gesang, sasampunipun dhawah. Jamanging mustakanipun saha kelat baunipun sami kawula pendhet lan punika sadaya kawula aturaken wonten ing ngarsanipun gusti kawula.”
11. Senapati Dawud banjur nyuwek-nyuwek pangagemane lan wong kang padha ngadhep ana ing ngarsane iya padha tumindak mengkono.