1. Ana sawijining wong wadon panunggalane bojone para nabi sesambat marang Nabi Elisa, ature: “Abdi panjenengan, semah kula, sampun tilar donya, mangka panjenengan punika mirsa, bilih abdi panjenengan wau ngabekti dhumateng Pangeran Yehuwah. Nanging sapunika tiyang ingkang nagih sambutan sampun dhateng badhe mendhet anak kula kekalih, badhe kadadosaken rencangipun.”
2. Paring wangsulane Nabi Elisa: “Apa ta kang bisa daktindakake kanggo kapreluanmu? Coba tutura marang aku, kowe duwe apa ana ing omah?” Wong wadon mau matur: “Kula punika boten gadhah punapa-punapa wonten ing griya, kejawi namung lisah sagendul alit.”
3. Nabi Elisa nuli ngandika: “Lungaa, njaluka wadhah marang sakehing tanggamu ing jaba, wadhah-wadhah kang kothong, aja nganti kesithiken.
4. Tumuli lumebua ing omah, sawise kowe lan anak-anakmu padha lumebu, lawange kancingen, lengane banjur isokna ing sakehing wadhah mau. Endi sing wis kebak, iku singkirna!”
5. Wong wadon iku nuli mundur saka ing ngarsane; sawuse lumebu ing omah karo anak-anake, lawange banjur dikancing; anak-anake padha nyedhakake wadhah-wadhah marang ibune, dene ibune terus bae anggone ngiseni.
6. Bareng wadhah-wadhahe wus kebak, wong wadon iku celathu marang anake: “Aku wenehana wadhah maneh!” Nanging wangsulane: “Sampun boten wonten wadhah malih.” Lengane banjur pampet.