13. Yusufu ya ɗauki su biyu ɗin, Ifraimu a hannunsa na dama zuwa hannun hagun Isra'ila, Manassa kuma a hannunsa na hagu zuwa dama na Isra'ila, ya kawo su kusa da shi.
14. Isra'ila ya miƙa hannunsa na dama, ya ɗora bisa kan Ifraimu wanda yake ƙarami, hannunsa na hagu kuma bisa kan Manassa, yana harɗe da hannuwansa, gama Manassa shi ne ɗan fari.
15. Sai ya sa wa Yusufu albarka, ya ce,“Allah na Ibrahim da Ishaku,Iyayena da suka yi tafiyarsu agabansa,Allah da ya bi da niDukan raina har wa yau, ya sa musualbarka.
16. Mala'ikan da ya fanshe niDaga dukan mugunta,Ya sa wa samarin albarka,Bari a dinga ambatarsu da sunana,Da sunan Ibrahim da na Ishaku iyayena,Bari kuma su riɓaɓɓanya, su zamataron jama'a a tsakiyar duniya.”
17. Sa'ad da Yusufu ya ga mahaifinsa ya ɗora hannun damansa a bisa kan Ifraimu, ransa bai so ba, ya ɗauke hannun mahaifinsa, domin ya kawar da shi daga kan Ifraimu zuwa kan Manassa.
18. Sai Yusufu ya ce wa mahaifinsa, “Ba haka ba ne baba, gama wannan ne ɗan fari. Sa hannunka na dama a bisa kansa.”
19. Amma mahaifinsa ya ƙi, ya ce, “Na sani, ɗana, na sani, shi ma zai zama al'umma, zai ƙasaita, duk da haka ƙanensa zai fi shi ƙasaita, zuriyarsa kuwa za ta zama taron al'ummai.”
20. Ya sa musu albarka a wannan rana, yana cewa,“Ta gare ku Isra'ila za su sa albarkada cewa,‘Allah ya maishe ku kamar Ifraimuda Manassa.’ ”Da haka ya sa Ifraimu gaba da Manassa.
21. Isra'ila ya ce wa Yusufu, “Ga shi, ina bakin mutuwa, amma Allah zai kasance tare da kai, zai kuma sāke komar da kai ƙasar kakanninka.
22. Ni ne nake ba ka Shekem, kashi ɗaya fiye da 'yan'uwanka, wanda na ƙwace da takobina da bakana daga hannun Amoriyawa.”