1. یهوه، خدای خدایان،سخن می‌گوید و زمین رااز محل طلوع آفتاب تا محل غروبش فرا می‌خواند.
2. از صَهیون، که کمال زیبایی است،خدا تجلی می‌کند.
3. خدای ما می‌آید و خاموش نخواهد ماند؛آتش پیش رویش فرو می‌بلعد،و تند‌باد گرداگردش می‌خروشد.
4. آسمان را در بالا فرا می‌خواند،و زمین را،تا بر قوم خود داوری کند:
5. «سرسپردگان مرا نزد من گرد آوریدآنان را که با من به قربانی عهد بسته‌اند.»
6. آسمانها دادگری او را اعلام می‌کنند،زیرا خدا، خودْ داور است. سِلاه
7. «ای قوم من بشنوید تا سخن گویم،و ای اسرائیل، تا بر ضد تو شهادت دهم.من خدا هستم، خدای تو.
8. به سبب قربانیهایت نیست که توبیخَت می‌کنم،قربانیهای تمام‌سوز تو همواره در نظر من است.
9. گوساله‌ای از خانۀ تو نمی‌گیرمو نه بزی از آغلت،
10. زیرا تمامی حیوانات جنگل از آن منَند،و چارپایانی نیز که بر هزاران کوهند.