14. جراحاتِ قوم مرا اندک شفایی داده، می‌گویند:”سلامتی است؛ سلامتی است،“حال آنکه سلامتی نیست.
15. آیا از انجام کارهای کراهت‌آور شرم دارند؟نه! هیچ شرمی ندارند؛آنان بویی از شرم و حیا نبرده‌اند.از این رو در میان افتادگان خواهند افتاد،و هنگامی که مجازاتشان کنم، سرنگون خواهند شد؛»این است فرمودۀ خداوند.
16. خداوند چنین می‌فرماید:«بر طریقها ایستاده، بنگرید؛دربارۀ راههای قدیم بپرسیدکه راه نیکو کدام است.در آن گام بردارید تا برای جانهای خود استراحت بیابید.اما گفتید، ”گام بر نخواهیم داشت.“
17. من بر شما دیدبانان گماشته، گفتم:”به آواز کَرِنا گوش دهید!“اما گفتید، ”گوش نخواهیم داد.“
18. پس حال ای قومها، بشنوید،و ای جماعت، بدانیدکه بر سر ایشان چه خواهد آمد.
19. ای زمین بشنو:اکنون من بلایی بر این قوم نازل خواهم کرد،ثمرۀ نقشه‌های خودشان را؛زیرا که به کلام من گوش فرا ندادند،و شریعت مرا ترک کردند.
20. بخورِ صَبا و نی خوشبویی که از راه دور می‌آورند،به چه کار من می‌آید؟هدایای تمام‌سوز‌تان مقبول نیست،و قربانیهای شما مرا خوشنود نمی‌سازد.
21. از این رو خداوند چنین می‌فرماید:”اینک من پیش روی این قومسنگهای لغزش‌دهنده می‌نهم؛پدران و پسران با هم بر آن خواهند لغزید،و همسایگان و دوستان هلاک خواهند شد.“»
22. خداوند می‌فرماید:«هان ملتی از سرزمین شمال می‌آید؛قومی عظیم از کرانهای زمین برانگیخته شده است.