1. تو عادلی، ای خداوند، هرگاه شکایتی به حضورت می‌آورم؛با این حال، با تو از عدالت سخن خواهم گفت.چرا طریق شریران کامیاب می‌شود؟چرا خیانت‌پیشگان جملگی در آسایشند؟
2. تو آنان را غرس می‌کنی، و ریشه می‌دوانند؛نمو می‌کنند و میوه می‌آورند.تو به دهان ایشان نزدیکی،اما از قلبشان دور.
3. اما تو، ای خداوند، مرا می‌شناسی؛مرا می‌بینی و اندیشه‌هایم را دربارۀ خود می‌آزمایی.ایشان را همچون گوسفندانِ کُشتاری بیرون بِکِش،و برای روزِ کشتار جدایشان کن.
4. تا به کی این سرزمین به ماتم نشیندو گیاهان همۀ صحراها خشک مانَد؟به سبب شرارت ساکنان آن،چارپایان و پرندگان هلاک گشته‌اند؛زیرا می‌گویند: «او به عاقبتِ ما توجهی ندارد.»
5. «اگر وقتی با پیادگان دویدی تو را خسته کردند،پس چگونه با اسبان برابری توانی کرد؟و اگر اعتمادت را بر سرزمینی ایمن نهاده‌ای،در بیشه‌های اطراف اردن چه خواهی کرد؟
6. زیرا حتی برادران و خاندان پدرت به تو خیانت ورزیده‌اند،و فریاد خویش بر ضد تو بلند کرده‌اند؛پس گرچه سخنان نیکو با تو بگویند،به ایشان اعتماد مکن.»
7. «من خانۀ خویش را ترک گفته‌ام،و میراث خود را به‌دور افکنده‌‌ام؛من محبوب جانم را به دست دشمنانش تسلیم کرده‌ام.
8. میراث من برایم همچون شیرِ جنگل گشته است؛او بر من می‌غرّد، پس از او بیزار گشته‌ام.
9. آیا میراث من برایم همچون مرغ شکاری یا کَفتار نگشته است؟آیا دیگر مرغانِ شکاری از هر سو بر او حمله نمی‌آورند؟بروید و جانوران درّنده را جملگی گرد آورید،تا بیایند و بخورند.