1. تو عادلی، ای خداوند، هرگاه شکایتی به حضورت می‌آورم؛با این حال، با تو از عدالت سخن خواهم گفت.چرا طریق شریران کامیاب می‌شود؟چرا خیانت‌پیشگان جملگی در آسایشند؟
2. تو آنان را غرس می‌کنی، و ریشه می‌دوانند؛نمو می‌کنند و میوه می‌آورند.تو به دهان ایشان نزدیکی،اما از قلبشان دور.
3. اما تو، ای خداوند، مرا می‌شناسی؛مرا می‌بینی و اندیشه‌هایم را دربارۀ خود می‌آزمایی.ایشان را همچون گوسفندانِ کُشتاری بیرون بِکِش،و برای روزِ کشتار جدایشان کن.
4. تا به کی این سرزمین به ماتم نشیندو گیاهان همۀ صحراها خشک مانَد؟به سبب شرارت ساکنان آن،چارپایان و پرندگان هلاک گشته‌اند؛زیرا می‌گویند: «او به عاقبتِ ما توجهی ندارد.»
5. «اگر وقتی با پیادگان دویدی تو را خسته کردند،پس چگونه با اسبان برابری توانی کرد؟و اگر اعتمادت را بر سرزمینی ایمن نهاده‌ای،در بیشه‌های اطراف اردن چه خواهی کرد؟
6. زیرا حتی برادران و خاندان پدرت به تو خیانت ورزیده‌اند،و فریاد خویش بر ضد تو بلند کرده‌اند؛پس گرچه سخنان نیکو با تو بگویند،به ایشان اعتماد مکن.»
7. «من خانۀ خویش را ترک گفته‌ام،و میراث خود را به‌دور افکنده‌‌ام؛من محبوب جانم را به دست دشمنانش تسلیم کرده‌ام.
8. میراث من برایم همچون شیرِ جنگل گشته است؛او بر من می‌غرّد، پس از او بیزار گشته‌ام.
9. آیا میراث من برایم همچون مرغ شکاری یا کَفتار نگشته است؟آیا دیگر مرغانِ شکاری از هر سو بر او حمله نمی‌آورند؟بروید و جانوران درّنده را جملگی گرد آورید،تا بیایند و بخورند.
10. شبانانِ بسیار تاکستان مرا ویران کرده،و زمین مرا پایمال نموده‌اند؛آنان زمین مرغوب مرا،به بیابانی متروک بَدَل کرده‌اند.
11. آن را به‌کل ویران ساخته‌اند،و آن ویران شده، نزد من به ماتم نشسته است.این سرزمین یکسره ویران گشته،اما کسی را پروای آن نیست.
12. به فراز همۀ بلندیهای خشکِ بیابان،ویرانگران هجوم آورده‌اند،زیرا که شمشیر خداوند این سرزمین رااز کران تا کران نابود می‌کند،و هیچ‌کس ایمن نخواهد ماند.
13. آنان گندمْ کاشته و خار دِرَویده‌اند؛خویشتن را خسته کرده، اما سودی نبرده‌اند.پس به سبب خشمِ آتشین خداوند،از محصول خویش شرمسار خواهند شد.»
14. خداوند دربارۀ تمامی همسایگانِ شریرِ خود که بر میراثِ او برای قومش اسرائیل دستِ تطاول دراز کرده‌اند، چنین می‌فرماید: «من آنان را از سرزمینشان بر خواهم کَند و خاندان یهودا را از میان ایشان بر خواهم کَند.
15. اما پس از بَرکَندنشان، بار دیگر بر ایشان رحم خواهم کرد و هر یک را به میراث و سرزمین خویش باز خواهم گردانید.
16. و اگر ایشان طریقهای قوم مرا نیکو فرا گیرند و به نام من سوگند یاد کرده، بگویند، ”به حیات خداوند سوگند“، چنانکه به قوم من آموختند تا به بَعَل سوگند یاد کنند، آنگاه ایشان در میان قوم من بنا خواهند شد.
17. اما اگر قومی گوش نگیرد، آن قوم را به‌کل بَرکَنده، نابود خواهم ساخت»، این است فرمودۀ خداوند.