12. حاکمی که به سخنان دروغ گوش سپارد،خادمانش، همه شریر خواهند بود.
13. فقیر و ظالم در این اشتراک دارند:نور چشم هر دو از خداوند است.
14. پادشاهی که بر بینوایان به انصاف داوری کند،تختش تا به ابد برقرار می‌ماند.
15. چوب و توبیخ، حکمت می‌بخشد،اما جوانی که به حال خود رها شود،مادرش را شرمسار می‌سازد.
16. با ترقی شریران، نافرمانی هم ترقی می‌کند،اما پارسایان سقوط آنان را خواهند دید.
17. فرزندِ خود را ادب کن که تو را آسودگی خواهد بخشید،و مایۀ خشنودی جانت خواهد بود.
18. آنجا که رؤیا نباشد، مردم افسارگسیخته می‌شوند؛اما مبارک است آن که شریعت را نگاه می‌دارد.
19. غلام تنها با نصیحت ادب نمی‌شود؛زیرا آن را می‌فهمد، اما به جا نمی‌آورد.
20. آیا کسی را دیده‌ای که در سخن گفتن عجول باشد؟به نادان بیش از او امید هست.
21. آن که غلام خود را از جوانی به ناز پروَرَد،سرانجام او را وارث خویش خواهد یافت!
22. مرد کج‌خُلق نزاع برمی‌انگیزد،و شخص تندخو، گناهان بسیار مرتکب می‌شود.
23. غرور آدمی او را خوار می‌سازد،اما شخص افتاده‌دل عزّت می‌یابد.
24. شریک دزد، دشمن جان خویش است؛او قسم داده می‌شود، اما هیچ نمی‌گوید.
25. ترس از انسان دام می‌شود،اما آن که بر خداوند توکل کند، ایمن می‌ماند.