8. دانادل، احکام را می‌پذیرد،اما نادانِ پرگو تلف خواهد شد.
9. آن که در صداقت گام برمی‌دارد در راهِ بی‌خطر است،اما آن که به راهِ کج می‌رود رسوا خواهد شد.
10. آن که رِندانه چشمک می‌زند دلریش می‌سازد،اما آن که بی‌پرده نکوهش می‌کند باعث صلح می‌شود.
11. دهان پارسایان چشمۀ حیات است،اما دهان شریران خشونت را پنهان می‌سازد.
12. نفرت، نزاعها برمی‌انگیزد،اما محبت، خطاپوش است.
13. حکمت، بر لبهای فهیمان یافت می‌شود،اما چوب برای پشت کم‌عقلان است.
14. حکیمان، دانش‌را می‌اندوزند،اما زبانِ جاهل سر او را بر باد می‌دهد.
15. توانگریِ دولتمند، شهرِ مستحکم اوست،اما فقرِ بینوایان به نابودی آنها می‌انجامد.
16. مزد پارسایان، به حیات رهنمون می‌شود،عایدی شریران، به گناه.
17. آن که به تأدیب گوش می‌سپارد، در راهِ حیات است،اما آن که توبیخ را ترک می‌گوید، گمراهی به بار می‌آورد.
18. آن که نفرت را پنهان سازد، لبهای دروغگو دارد،آن که شایعه‌پراکنی کند، نادان است.
19. پرگویی خالی از گناه نیست،عاقل آن است که زبان خویش نگاه دارد.
20. زبانِ پارسایان، نقرۀ اعلاست،اما دلِ شریران، کم ارزش است!