15. توانگریِ دولتمند، شهرِ مستحکم اوست،اما فقرِ بینوایان به نابودی آنها می‌انجامد.
16. مزد پارسایان، به حیات رهنمون می‌شود،عایدی شریران، به گناه.
17. آن که به تأدیب گوش می‌سپارد، در راهِ حیات است،اما آن که توبیخ را ترک می‌گوید، گمراهی به بار می‌آورد.
18. آن که نفرت را پنهان سازد، لبهای دروغگو دارد،آن که شایعه‌پراکنی کند، نادان است.
19. پرگویی خالی از گناه نیست،عاقل آن است که زبان خویش نگاه دارد.
20. زبانِ پارسایان، نقرۀ اعلاست،اما دلِ شریران، کم ارزش است!
21. لبهای پارسایان، بسیاری را می‌پرورد،اما جاهلان از کم‌عقلی می‌میرند.
22. برکت خداوند، دولتمند می‌سازد،و او زحمتی نیز با آن نمی‌افزاید.
23. فساد نزد نادان تفریح است،اما مرد فهیم از حکمت لذت می‌برد.
24. هرآنچه شریر از آن می‌ترسد، بر سرش می‌آید؛هرآنچه پارسا آرزو می‌کند، به او عطا می‌شود.
25. توفان که فرو نشیند، اثری از شریران بر جا نخواهد بود،اما پارسایان تا ابد استوار خواهند ماند.
26. سِرکه برای دندان و دود برای چشمان،همچنان است مرد کاهل برای کارفرمایش!
27. ترس خداوند بر روزهای عمر می‌افزاید،اما سالهای شریران کوتاه می‌شود.
28. انتظارِ پارسایان به شادی می‌انجامد،اما امیدِ شریران بر باد می‌رود.
29. طریق خداوند برای راستان قلعۀ مستحکم است،برای بدکاران، نابودی.
30. پارسایان هرگز جنبش نخواهند خورد،اما شریران در سرزمین وعده باقی نخواهند ماند.
31. از دهانِ پارسایان حکمت می‌روید،اما زبانِ منحرف بریده خواهد شد.