9. پیش روی آن را وسعت دادی. پس ریشه خود را نیکو زده، زمین را پر ساخت.
10. کوهها به سایهاش پوشانیده شد و سروهای آزاد خدا به شاخه هایش.
11. شاخه های خود را تابه دریا پهن کرد و فرعهای خویش را تا به نهر.
12. پس چرا دیوارهایش را شکستهای که هر راهگذری آن را میچیند؟
13. گرازهای جنگل آن را ویران میکنند و وحوش صحرا آن رامی چرند.
14. ای خدای لشکرها رجوع کرده، از آسمان نظر کن و ببین و از این مو تفقد نما
15. و از این نهالی که دست راست تو غرس کرده است و از آن پسری که برای خویشتن قوی ساختهای!
16. مثل هیزم در آتش سوخته شده و از عتاب روی تو تباه گردیدهاند!