23. Ez zekiten Josek ulertzen ziela, itzultzaile baten bitartez mintzatzen baitzitzaien.
24. Josek, haiengandik urrunduz, negarrari eman zion. Gero, berriro etorri eta beraiekin mintzatzen jarraitu zuen. Azkenik, Simeon hartu eta beraien aurrean atxilotu zuen.
25. Gero, haien zakuak gariz bete, bakoitzari bere dirua itzuli eta biderako jan-edariak emateko agindu zuen. Eta hala egin zieten.
26. Zakuak asto gainean kargatu eta alde egin zuten.
27. Gaua igarotzeko gelditu zirenean, batek, astoari pentsua emateko zakua ireki zuelarik, dirua zaku-muturrean aurkitu zuen.
28. Anaiei esan zien:—Dirua itzuli egin didate. Begira nire gari-zakua.Asaldaturik eta zur eta lur eginik, honela ziotsoten elkarri:—Zergatik egin ote digu hau Jainkoak?
29. Kanaan lurraldera iristean, beren aita Jakobi kontatu zioten gertatutako guztia, esanez:
30. «Lurralde hartako jaun den gizonak zakar hitz egin digu, eta zelataritzat hartu gaitu.
31. Guk, gizon zintzoak garela eta ez zelatariak esan diogu.
32. Hamabi anaia ginela, aita bat beraren seme; anaia bat ez zegoela jadanik gurekin eta gazteena aitarekin zela Kanaanen.
33. Orduan, lurralde hartako jaun den gizonak esan digu: “Honela jakingo dut gizon zintzoak zaretela: zuetako bat nirekin geldituko da; besteok hartu etxekoen gosea asetzeko garia eta joan.
34. Ekardazue gero zeuen anaia gazteena, eta orduan jakingo dut zelatariak ez, baizik gizon zintzoak zaretela. Ondoren itzuliko dizuet anaia, eta lurralde honetan ibili ahal izango zarete”».
35. Zakuak husterakoan, nork bere diru-zorroa zaku-muturrean zeukan. Diru-zorroak ikustean, beldurtu egin ziren aita-semeak.
36. Orduan, Jakobek esan zien:—Semerik gabe utzi behar nauzue: Jose falta dut, Simeon ere bai eta, orain, Benjamin kendu nahi didazue. Zoritxarra zoritxarraren gain niretzat!
37. Rubenek esan zion aitari:—Utzi Benjamin nire kontu, eta neuk itzuliko dizut. Itzuliko ez banizu, hil nire bi semeak!