10. Orduan, atsekabez beterik, negarrez hasi zen Sara eta gora igo zen, bere aitaren gelara, bere burua urkatzeko asmoz. Baina pentsatzen jarri eta esan zuen bere baitan: «Jendeak gure aita irainduko luke, esanez: “Hain maite zenuen alaba bakarra urkatu egin da, bere zoritxarraren handia ikusirik”. Eta, zahartzaroan, hilobira bidaliko nuke aita atsekabearen atsekabez. Neure burua urkatu baino hobe dut Jaunari heriotza eskatu; horrela, ez dut aurrerantzean irainik entzun beharrik izango».
11. Une hartantxe, eskuak leihorantz luzatuz, honako otoitz hau egin zuen Sarak:«Goretsia zu, Jainko errukitsu hori!Goretsia zure izena mendez mende!Zuk eginiko guztiekgorets zaitzatela beti!
12. Zuregana jasotzen dut aurpegia,zuregana itzultzen begiak.
13. Egizu desager nadila lur honetatiketa ez dezadala berriroentzun irainik.
14. Badakizu, ene Jabe horrek,garbi nagoela,ez dudala ezein gizonekinlikiskeriarik egin.
15. Ez dut lohitu neure izenik,ezta nire aitarenik ere,erbesteratua nagoenlurralde honetan.Alaba bakarra nau aitak,ez du oinordeko izango litzatekeensemerik,ez du senide hurrekorik,ez ahaiderikni emaztetzat hartzeko modukorik.Zazpi senar galdu ditut.Zertarako, bada, bizi luzaroago?Hala ere,heriotzarik eman nahi ez badidazu,entzun bederen, Jauna,egin didaten iraina».