4. Όσες φορές βλέπω στους ουρανούς σου–έργα της αξιοσύνης σου–τ’ αστέρια, τη σελήνη,που εσύ τα στέριωσες,αναλογίζομαι:
5. Τι τάχα είν’ ο άνθρωποςώστε να τον φροντίζεις;ο κάτοικος της γηςώστε να νοιάζεσαι γι’ αυτόν;
6. Τον έκανες ωστόσολίγο μικρότερο από σένα·με δόξα τον στεφάνωσες και με τιμή.