Altes Testament

Neues Testament

Dyr Johanns 12:32-50 De Bibl auf Bairisch (BAI)

32. Und wenn *i* über d Erdn erhoeht bin, gaa i allsand zo mir zueherzieghn."

33. Dyrmit gadeutt yr aau an, auf waffer Weis däß yr sterbn wurdd.

34. D Menig aber hielt iem zgögn: "Mir habnd diend aus n Gsötz ghoert, däß dyr Salbling eebig bleibn gaat. Wie kanst daa sagn, dyr Menschnsun müesseb erhoeht werdn? Wer +ist n der Menschnsun überhaaupt?"

35. Daa gsait ien dyr Iesen: "Grad ayn Zeitl non ist s Liecht bei enk. Löbtß in n Liecht, so langß is habtß, nit däß enk d Finster überrascht! Wer in dyr Finster wandlt, der waiß nit, wo yr hingraatt.

36. So langß non s Liecht habtß, solltß dran glaaubn, dyrmit däßß Kinder werdtß von n Liecht." Dös gakünddt ien dyr Iesen, und aft gieng yr und verbarg si vor ien.

37. Obwol dyr Iesen so vil Wunder vor ienerne Augn gwirkt hiet, gaglaaubnd s nit an iem.

38. Yso gsollt si dös Wort von n Weissagn Ieseien erfülln: "Trechtein, wer haat s glaaubt, dös, was myr künddt habnd? Wem ist d Macht von n Trechtein kund wordn?"

39. Warum s nit glaaubn kunntnd, gsait dyr Ieseien alsper:

40. "Blind haat s dyr Herrgot gmacht, und kumpft haat er ien Hertz, yso däß s mit de Augn nix seghnd und nit zuer Einsicht kemmend, dyrmit sö si aau nit bekeernd und i die Leut nit hailt."

41. Dös gsait dyr Ieseien, weil yr yn n Iesenn sein Herrlichkeit gschaut hiet. Iem gmaint yr dyrmit.

42. Dennert kaamend sogar vil von n Hoohraat zo n Glaaubn an iem, aber wögn de Mauchn gabkennend s is nit offen, nit däß s vermainsamt werdnd.

43. Däß s bei de Leut guet daasteend, war ien halt wichtiger, als däß s bei n Herrgot bsteend.

44. Und dyr Iesen rief aus: "Wer an mi glaaubt, glaaubt nit grad an mi, sundern aau an dönn, der wo mi gschickt haat.

45. Und wer mi seght, der seght dönn, der wo mi gschickt haat.

46. I bin dös Liecht, dös wo in d Welt kemmen ist, dyrmit ayn Ieds, wo an mi glaaubt, nit in dyr Finster bleibt.

47. Und wer mein Wort zwaar hoert, sir aber nix drum schert, dönn richt nit i, denn i bin nit dyrzue kemmen, däß i d Welt richt, sundern däß i s röttig.

48. Wer mi verwirfft und meine Worter nit verfaaht, der haat seinn Richter schoon: Dös Wort, dös wo i künddt haan, verurtlt n an n Jüngstn Tag.

49. I haan ja nit aus mir selbn grödt; sundern dyr Vater, was mi gschickt haat, haat myr auftragn, was i sagn und künddn soll.

50. Und dös waiß i, däß sein Auftrag dös eebig Löbn bedeutt. Wenn i öbbs kündd, gib s i grad weiter, wie s mir dyr Vater gsait haat."

Lesen Sie das gesamte Kapitel Dyr Johanns 12