Altes Testament

Neues Testament

Dyr Ieseien 65:9-23 De Bibl auf Bairisch (BAI)

9. I laaß aus Jaaggen Naachkemmen vürherkemmen und aus Juden aynn Örbnemen für meine Berg. Meine Dyrkoornen sollnd s Land bsitzn und meine Knecht dort wonen.

10. Für die aus meinn Volk, dene wo mein Willn öbbs bedeutt, werd aft d Anfurtbraittn iener Schaafwaid und s Ächortal dyr Lagerplaz für d Rindvicher.

11. Enk aber, wo s yn n Trechtein abtrunnen seitß, meinn heilignen Berg vergösstß, yn n "Glücksgot" obbs opfertß und yn n "Schicksalsgot" Trankopfer darbringtß,

12. enk laaß i mit n Tood straaffen. Daa klapptß zamm, wenntß abgstochen werdtß! Denn ös gaabtß nit aynmaal an, wie i enk rief; und wie i mit enk grödt haet, glostß nit aynmaal, sundern ös taatß netty dös, was i nit mag; entschidn habtß enk für dös, was i nit habn kan.

13. Drum sait dyr Herr, mein Got, gaand meine Knecht iener Gnucht zo n Össn habn; ös aber gaatß Hunger leidn. Meine Knecht habnd gnueg zo n Trinken, ös dyrgögn bleibtß durstig. Meine Knecht habnd ayn rechte Freud; ös dyrgögn künntß enk eyn Ort verkriechen.

14. Meine Knecht sollnd aus vollen Hertzn jubln, aber ös gaatß schrein vor Pein und weusln vor Hartsal.

15. Meine Dyrkoornen gaand enkerne Nämm hernemen, däß s Anderne dyrmit verfluechend: "Netty yso sollt di dyr Herrgot, dyr Trechtein, abmurxn!" Yn meine Knecht aber gib i wider ayn Zuekumft.

16. Wer in n Land um aynn Sögn bitt, dyrbitt n von n Herrgot, yn n Treuen; und schwört öbber, macht yr s netty yso. De früeherne Hartsal ist vergössn, weil s i verschwinddn laaß.

17. Denn schoon bschaf i aynn neuen Himml und ayn neue Erdn. Niemdd meer denkt an dös Früeherne; dös kimmt ien nit aynmaal meer eyn n Sin.

18. Nän, freun solltß enk und jubln aane End über dös, was i bschaf. Denn i bschaf ayn Ruslham, dös wo dyr Jubl selbn ist, und Ruslhamer, wo weilete d Freud selbn seind.

19. I will jubln über Ruslham und mi freun über mein Volk. Nie meer hoert myn dortn öbbern schluchetzn older weusln.

20. Dös geit s +aau niemer, däß ayn Kindl grad ayn Öttlych Täg alt werd, und däß ayn Greis nit ayn gsögnts Öltter dyrraichet. Wer mit hundert Jaar stirbt, von dönn haisst s: "Hej, dönn haat s aber jung dyrwischt!"; und wer nit aynmaal +so alt werdn, der giltt von Haus aus als verfluecht.

21. Häuser gaand s baun und drinn wonen; Rebn gaand s einsötzn und selbn von de Frücht dyrvon öbbs habn.

22. Dösswögn baund s +nit, däß ayn Anderner in ienern Haus wont; und dösswögn pflantznd s niemer, däß Anderne öbbs von de Frücht habnd. In meinn Volk werdnd d Leut so alt wie de Baeum. Was meine Dyrkoornen müesam dyrarechtt habnd, frippend s aau selbn.

23. Die arechtnd niemer umysünst; und wenn s Kinder kriegnd, sterbnd s ien niemer auf aynmaal wögg. Denn sö seind d Naachkemmen von n Herrn seine Sögnling, von Kunn zo Kunn.

Lesen Sie das gesamte Kapitel Dyr Ieseien 65