Altes Testament

Neues Testament

Dyr Hieb 4:7-17 De Bibl auf Bairisch (BAI)

7. Und andrerseitts: Wer fallt ganz aane iedn Grund? Wo gaeb s ainn aane Schuld, dönn wo dyr Herr nit hälff?

8. Kanst sagn, wasst magst, so ist s: Wer Unrecht saet, der ärnt s!

9. Dyr Zorn von n Herrgot ist ien End; dyr Trechtein blaast ien s Löbnsliecht aus.

10. Daa kan dyr Leeb schoon brüeln und knurrn, doch wennst de Zöndd iem ausherbrichst,

11. dann ist s vorbei, dann geet yr zgrund, und d Welfn künnend schaugn, wo s bleibnd.

12. I sag dyr dös: Mir haat öbbs traeumt; mir haat s wer pfustert bei dyr Nacht.

13. Seind Anderne in n tieffstn Schlaaf, gnaun daadl empfieng i dös Gesicht.

14. S gabeutlt mi, es wurd myr schieh; grad bibnen taat mein gantzer Leib.

15. Ayn Geist mueß s gwösn sein, dös ist gwiß; daa gstöllt s myr d Haar auf, laaß dyr sagn!

16. Daa blib der Geist auf ainmaal steen. Wie ausgschaugt er, haet i nit kennt. Es war halt meerer wie ayn Schat; und plitzlich ghoer i daa ayn Stimm:

17. 'Wer wör vor n Herrgot denn schoon grecht, ayn Irdischer vor n Bschaffer rain?

Lesen Sie das gesamte Kapitel Dyr Hieb 4