2. Und s Eisn kan myn ausgrabn; mir schmeltzt aau s Kupfer aus.
3. Und mit seinn Forscherdrang, daa bleibt iem nix verschlossn. Dyr Mensch grabt abhin eyn n Bodm aan Maaß und Zil.
4. Von dyr bewontn Welt aus wüelt yr einhin si. Verloorn, vergössn höngt yr und schwöbt in n Schacht dyrhin.
5. Herausstn waxt dyr Broottraid, doch drinnet, daa geet s auf!
6. Daa kräulnd s önn Saffer ausher; von dort kimmt s Gold.
7. Kain Gramvogl waiß daa abhin, kain Spengl kennt önn Wög.
8. Ys stoltze Wild nit geet n, dyr Leeb schoon zwaimaal nit.
9. Yn n Menschn ist kain Stain z hört. Berg stöllt yr auf n Kopf.
10. Eyn n Föls werdnd Stolln einghaut; wasst daa allss finddst!
11. Er schoppt de Sizbäch zue, finddt yn n Bodm sein Hinterhuet.
12. Doch wie ist n mit dyr Weisheit, und wo finddst d Einsicht gar?
13. Niemdd waiß dö Schicht, wo s lign kännt; nit ist s auf ünsrer Welt.
14. Kanst geen zo n Mör, dyr Teuffn: 'Ja, i waiß nix!'
15. Dö kanst um Geld nit kaauffen, und wär s ayn scheiers Gold.