8. Wie dyr Künig aus n Gartn wider einherkaam, daa wo dös Glaag lief, hiet si dyr Hämän über dönn Polster gschmissn, daa wo d Öster drauflaag. Daa schrir dyr Künig: "Ja, sein myr ietz schoon so weit, däßst de Küniginn in meiner +Gögnwart belöstigst?" Kaaum hiet yr s gsait, gstürtzt myn yn n Hämän schoon ayn Haubn über s Gsicht.
9. Dyr Höfling Härbonen gmaint zo n Künig: "Verder n Hämän seinn Haus wär +ee schoon ayn fümfyzwainzg Elln hooher Galgn. Dönn haet dyr Hämän für n Mordychäusn aufgstöllt ghaat, der was yn n Künig mit seinn Anzaig aynn sölchern Dienst erwisn haat." Daa befalh dyr Künig: "Ja, daa dran höngtß n auf!"
10. Dös +gmachend s aft aau mit n Hämän, und yn n Künig sein Zorn gverraucht wider.