12. S Übl schmöckt iem schoon so süess gar, däß yr s mit dyr Zung verstöckt,
13. däß yr s niemer liess und hergaeb, maint, in n Rachn blib s iem gwiß.
14. Tief eyn n Leib drinn aber haat s n; daa werd d Speis zo Naaterngift.
15. Was yr gschlünddt haat, mueß yr ausspeibn; ausher treibt dyr Herr iem allss.
16. Was yr trinkt, ist s Gift von Schlangenn; drum aau enddt yr durch ienn Biß.
17. Iem fliesst niemer Höng und Milich; seine Ölkrüeg werdnd nit voll.
18. Was yr grafft haat, mueß yr zrugggöbn; ieder Gnuß ist iem versagt.
19. Arme gmüessnd dyrfür blüettn; seine Häuser, allss war graaubt.
20. Kan der Krüppl denn nie gnueg kriegn? Dös röcht si aft bitter non!
21. Zammgschluckt haat yr, was grad hergieng; doch i sag, dös tuet kain Guet!
22. Trotz alln rutscht yr ab eyn s Elend. Er ist ietz de örmste Sau.