4. Wenntß über n Jordn umhintrochen seitß, solltß die Stäin, wie i s gsait haan, auf n Berg Gärizim aufrichtn und mit Kalch weissn.
5. Dort sollst yn n Herrn, deinn Got, aynn Altter aus Stäin baun. Dönn Stain derffst aber nit haun.
6. Aus gantze Stäin baust yn n Herrn, deinn Got, dönn Altter und bringst drauf yn n Trechtein, deinn Got, Brandopfer dar.
7. Dort bringst aau Heilsopfer dar; iß s dort und bi froelich vor n Herrn, deinn Got!
8. Und auf d Stäin schreibst dös gantze Gsötz deuttlich zo n Lösn aufhin.
9. Dyr Mosen und de brenderischn Priester gsagnd zo n gantzn Isryheel: Bi staet und los, Isryheel: Gnaun heint bist du s Volk von n Herrn, deinn Got, wordn.
10. Du sollst auf d Stimm von n Trechtein, deinn Got, losn und seine Geboter und Vorschriftn haltn, wie i dyr s heint auferlög.
11. Eyn n nömlichnen Tag befalh dyr Mosen yn n Volk:
12. Die Stämm sollnd si eyn n Gärizim obn aufstölln und s Volk sögnen, wenntß über n Jordn ent seitß: d Simeuner, Brender, Judner, Isyhärer, Joseffer und Bengymeiner.
13. Und die sollnd eyn n Ebal obn önn Fluech spröchen: d Stämm Rub, Gäd, Äscher, Zebylon, Dänn und Näftl.
14. De Brender sollnd über dös gantze Isryheel überhinschrein:
15. Verfluecht sei, wer aynn Götzn schnitzt older giesst und haimlich aufstöllt! Ayn Graul ist dös für n Herrn. - Und s Volk sollt ausrueffen: Amönn!
16. Verfluecht sei, wer seine Ölttern uneert! - Und s Volk ruefft aus: Amönn!
17. Verfluecht sei dyr Marchschindder! - Und s Volk sollt rueffen: Amönn!
18. Verfluecht sei, wer aynn Blindn irrgeen sacht! - Und s Volk sollt rueffen: Amönn!
19. Verfluecht sei, wer yn Fremdling, Witibn und Waisn iener Recht nimmt! - S Volk antwortt drauf: Amönn!
20. Verfluecht sei, wer mit n Päpp seinn Weib was haat und dyrmit aau +iem uneert! - Und dös gantze Volk sollt ausrueffen: Amönn!
21. Verfluecht sei, wer mit aynn Vich unkeuscht! - Und s Volk ruefft: Amönn!