1-5. Da yw Duw, yn sicr, i’r rhai pur o galon.Llithrais bron drwy genfigennu wrth y rhai trahausAm eu bod heb ofid, ac yn iach a bodlon –Nid fel y tlawd, mewn helynt yn barhaus.
6-9. Mae eu balchder, felly, yn gadwyn am eu gyddfau.Y mae trais yn wisg amdanynt, a’u calonnau’n ffôl.Gwawdiant a bygythiant ormes, a’u tafodau’nTramwy trwy’r wybren, a thros fryn a dôl.
10-12. Try y bobl, am hynny, atynt gan ddywedyd,“Y Goruchaf – sut y gŵyr? Beth ydyw’r ots gan Dduw?”Felly y mae’r rhai’r drwg – bob amser mewn esmwythyd,Ac yn hel cyfoeth mawr tra byddant byw.
13-15. Cwbl ofer im oedd cadw’n lân fy nghalon,Cans ni chefais ddim ond fy mhoenydio drwy y dydd;Ond pe dywedaswn, “Dyma fy nadleuon”,Buaswn wedi gwadu teulu’r ffydd.
16-20. Eto, anodd ydoedd deall hyn, nes imiFynd i gysegr Duw a gweld beth yw eu diwedd hwy.Llithrig yw eu llwybr; yn sydyn fe’u dinistri.Ciliant fel hunllef, ac nis gwelir mwy.