1. “Y mae'n cofnodion hanesyddol yn dangos mai'r proffwyd Jeremeia a orchmynnodd i'r alltudion gymryd y tân, fel y disgrifiwyd eisoes,
2. a hefyd fod y proffwyd, ar ôl cyflwyno'r gyfraith iddynt, wedi gorchymyn i'r alltudion beidio ag anghofio gorchmynion yr Arglwydd, na mynd ar gyfeiliorn yn eu meddyliau wrth syllu ar ddelwau o aur ac arian a'r gwisgoedd gwych amdanynt;
3. ac â geiriau eraill cyffelyb fe'u hanogodd i beidio â throi'r gyfraith allan o'u calonnau.
4. Yr oedd y ddogfen hefyd yn adrodd bod y proffwyd o achos oracl dwyfol wedi gorchymyn fod y babell a'r arch i'w ddilyn ef; a'i fod wedi mynd allan i'r mynydd y safai Moses ar ei ben pan welodd yr etifeddiaeth a addawyd gan Dduw.
5. Wedi cyrraedd yno darganfu Jeremeia ogof gyfannedd, a dygodd y babell a'r arch ac allor yr arogldarth i mewn iddi a chau'r fynedfa.
6. Daeth rhai o'i gymdeithion yno ar ei ôl i nodi'r ffordd, ond ni lwyddasant i'w darganfod.
7. Pan ddaeth Jeremeia i wybod am hyn, fe'u ceryddodd, gan ddweud, ‘Anhysbys fydd y man hyd at yr amser y cynnull Duw ei bobl ynghyd a thrugarhau wrthynt;
8. y pryd hwnnw daw'r Arglwydd â'r pethau hyn i'r golwg unwaith eto, ac fe welir gogoniant yr Arglwydd a'r cwmwl, fel yr amlygwyd ef yn amser Moses, a hefyd pan weddodd Solomon am i'r deml gael ei chysegru'n deilwng.’ ”