99. Dyna drefn pethau ar gyfer eneidiau'r cyfiawn, ac o hyn allan y mae'n hysbys; cyn hynny soniais am ffyrdd poenedigaeth, sydd i'w dioddef o hyn allan gan y rhai a fu'n ddi-fraw.”
100. Atebais i fel hyn: “Pan fydd yr eneidiau wedi eu gwahanu oddi wrth y cyrff, a roddir cyfle iddynt weld yr hyn y buost yn ei ddisgrifio imi?”
101. Meddai ef wrthyf: “Caniateir iddynt saith diwrnod; am saith diwrnod cânt weld y pethau y soniwyd amdanynt eisoes; ar ôl hynny fe'u cynullir ynghyd yn eu trigfannau.”
102. “Os wyf yn gymeradwy yn dy olwg,” atebais innau, “dangos hyn hefyd i mi, dy was: ar Ddydd y Farn, a fydd yn bosibl i'r cyfiawn eiriol dros yr annuwiol, neu ymbil ar y Goruchaf am faddeuant iddynt?
103. A all rhieni eiriol dros eu plant, neu blant dros eu rhieni? A all brodyr eiriol dros frodyr, neu berthnasau dros geraint, neu gyfeillion dros y rhai sydd anwylaf ganddynt?”
104. Atebodd ef fi fel hyn: “Yr wyt yn gymeradwy yn fy ngolwg, ac am hynny fe ddangosaf hyn hefyd i ti. Y mae Dydd y Farn yn derfynol ac yn dangos i bawb y sêl a roir ar wirionedd. Yn yr oes bresennol ni all tad anfon ei fab, neu fab ei dad, neu feistr ei gaethwas, neu gyfaill yr un sydd anwylaf ganddo, i fod yn glaf ar ei ran, neu i gysgu, neu i fwyta, neu i gael ei iacháu ar ei ran.
105. Yn yr un modd, ni all neb fyth eiriol dros rywun arall; oherwydd, yn y dydd hwnnw, bydd yn rhaid i bob unigolyn ddwyn baich ei weithredoedd drwg ei hun, neu faich ei weithredoedd da.”